Widziałem Baranka jakoby zabitego

Wielkanoc jest bardzo ważnym świętem w roku, kiedy człowiek wierzący może w szczególny sposób wyrazić swą radość i wdzięczność Bogu, a przede wszystkim uwielbić Go za darowane zbawienie w Jezusie Chrystusie, którego śmierć i zmartwychwstanie są treścią tego święta.

Dla nominalnych chrześcijan Wielkanoc jest tylko tradycją, gdzie kolorowe jajka, kurczak, kiełbaska w koszyczku, zabawny zajączek czekoladowy postawiony w zielonym owsie lub dobre jedzenie, poświęcone kropidłem, są głównym przedmiotem tego święta. Wielkanoc nie jest banalną sprawą, którą można lekko traktować. Stanowi ona wyraz wielkiej Bożej mądrości, którą człowiekowi trudno poznać. Faktem jest, że "żaden mądry, uczony lub badacz wieku tego" (1 Kor. 1:20,21) nigdy nie pojmie znaczenia tego święta, jeżeli osobiście nie zetknie się z mądrością Boga i nie doświadczy zbawczej mocy krwi Baranka Wielkanocnego, który jest najgłówniejszą treścią Wielkanocy.

Dlaczego Wielkanoc jest tak ważnym świętem? Ofiara pozafiguralnego Baranka Wielkanocnego jest przełomowym punktem historii ludzkości, zapisanej na kartach Pisma Świętego. Początki tej historii wskazywały na Niego. O Nim mówili prorocy, On też stał się źródłem życia Kościoła Bożego.

Z opisu upadku pierwszych ludzi dowiadujemy się, że sam Bóg troszczy się o człowieka, On okrywa jego nagość: "I uczynił Pan Bóg Adamowi i żonie jego odzienie skórzane i oblókł je" - 1 Mojż. 3:21. Ofiara baranka nie jest tutaj wyszczególniona, ale świadczy o niej fakt przygotowania przez Pana Boga okrycia ze skóry. Stąd wiemy, że ofiary i wylanie krwi są niezbędne do okrycia przed Bogiem grzesznej nagości człowieka.

Ofiara baranka jest szczególnie podkreślona w postępowaniu Boga z Abrahamem - przy ofierze Izaaka, gdzie anioł Pański w ostatniej chwili wstrzymuje rękę Abrahama od zabicia syna i dostarcza mu baranka w miejsce Izaaka (1 Mojż. 22:13-14). Święty apostoł Paweł mówi, że Abraham otrzymał Izaaka w "podobieństwie zmartwychwstania" - Żyd. 11:19. Ofiarowanie Izaaka jest proroczym wypełnieniem ofiary Jezusa Chrystusa na górze Golgocie.

Bardzo ważne dla Żydów było obchodzenie święta Paschy, zwanego "Przejściem Pana przez Egipt", gdzie wybici byli egipscy pierworodni, a ocalone domy izraelskie, w których nadproża i podwoje drzwi były pokropione krwią zabitego baranka (2 Mojż. 12:1-37). Baranka paschalnego przyrządzano i spożywano zgodnie z Boskim nakazem. Czyniono to corocznie na pamiątkę rzeczywistej Wielkiej Nocy, kiedy naród żydowski został wyzwolony z niewoli egipskiej.

Pokropienie krwią odrzwi i nadproża zabezpieczało pierworodnych izraelskich przed aniołem dokonującym pobicia. Oznacza to, że wszyscy, którzy należą do domowników wiary, zobowiązani są wierzyć w drogocenną krew Chrystusa i mogą być usprawiedliwieni przez wiarę.

Wiara czyni nas "domownikami"; jesteśmy pod ochroną krwi, co nie gwarantuje nieśmiertelności, ale daje możliwość otrzymania życia na poziomie duchowym, przy wielkim usiłowaniu wyrobienia charakteru na podobieństwo naszego Odkupiciela. "Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem zostaliśmy wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego. Lecz krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego" - 1 Piotr 1:18, 19.

Nauką Pisma Świętego jest, że mamy uwierzyć nie tylko w to, iż Jezus żył i umarł; mamy także być przekonani, że umarł śmiercią ofiarniczą, stając się Okupem. "Sprawiedliwy za niesprawiedliwych", dostarczył odpowiednich wartości dla Boskiej sprawiedliwości. Mamy przyjąć naszą cząstkę w odkupieniu, jaką On dla nas pozyskał przez Swoją drogocenną krew. Pokropienie krwią podwoi drzwi oznacza, że nasza wiara wydaje publiczne świadectwo, wyznając na zewnątrz ufność w drogocenną krew Baranka Bożego, w Jego śmierć i skutki Jego zmartwychwstania.

Izraelici mieli nakazane, aby nie wychodzić z domu w czasie nocy. Pan miał przechodzić, aby dotknąć Egipcjan ostatnią plagą. Do wykonania tego zadania Bóg posłał Anioła. Do tych domów, gdzie na drzwiach widoczna była krew baranka, Pan nie pozwalał wchodzić aniołowi śmierci. Zakaz wychodzenia z domu, którego drzwi były pokropione krwią, dotyczył szczególnie pierworodnych. Oznacza to, że ktokolwiek skorzystał z dzieła Chrystusa, z mocy Jego krwi, a wyszedł z domu, ten zaprzeczył zasłudze Chrystusa, Jego krew uznał za pospolitą, a Jego Słowo, które dokonało pracy nad naszym charakterem, zostało podeptane. Karą za taki postępek jest śmierć wtóra. Apostoł Paweł potwierdza to: "Jest bowiem rzeczą niemożliwą, żeby tych, którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego, i zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre, oraz cudownych mocy wieku przyszłego - gdy odpadli, powtórnie odnowić i przywieść do pokuty, ponieważ oni sami ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na urągowisko" - Żyd. 6:4-6.

Święty apostoł Paweł srogo potępia pozafiguralne "wyjście poza drzwi", czyli zlekceważenie ochrony krwi: "Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawd rozmyślnie grzeszymy"... (odstępujemy od wiary w krew Baranka, która nas usprawiedliwia, odrzucamy Boga i Jego dzieło, krew pojednania) -... nie ma już ofiary za grzechy [...]. O ileż sroższej kary, sądzicie, godzien będzie ten, kto Syna Bożego podeptał i zbezcześcił krew przymierza, przez którą został uświęcony i znieważył Ducha łaski!" - Żyd. 10:26,29.

Wydarzenia te miały miejsce w nocy, która reprezentuje czas wieku Ewangelii. Początek tej nocy był charakterystyczny. Gdy Pan rozpoznał czas i wolę swego Ojca, gdy Żydzi zaczęli schodzić się na święto Paschy do Jerozolimy, Pan Jezus polecił swoim uczniom przygotować baranka. Mistrz zebrał swoich dwunastu apostołów, do których rzekł: "Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami przed moją męką" - Łuk. 22:15. W czasie wieczerzy Pan usługuje apostołom, wskazuje na właściwego ducha, oczyszcza swoją gromadkę, ujawniając zamysły Judasza. Spożywa baranka paschalnego po raz ostatni. Doskonale rozumie, że zbliża się koniec tej figury, że tym barankiem będzie On, że będzie to początek wieku, w którym uczniowie, Jego naśladowcy, nie będą już spożywać paschalnej wieczerzy. Pan potwierdza to przez ustanowienie symbolicznej pamiątki, na wyższym poziomie, przedstawiającej wyższe sprawy i jaśniejsze zrozumienie.

Zamiast baranka miał być przaśny chleb, wskazujący na ciało Pana. Pobłogosławiwszy podał uczniom i powiedział: "To jest ciało moje, które się za was daje, to czyńcie na pamiątkę moją" - Łuk. 22:19.

Ciało Pana jest symbolem Jego doskonałego człowieczeństwa bez grzechu, złamanego na krzyżu. "Bierzcie jedzcie" - to znaczy przyswajajcie sobie na swoją korzyść wszystkie prawa, które posiadał doskonały człowiek, Jezus Chrystus. Zasługi tej wielkiej ofiary oczyszczają nas od potępienia w Adamie. Wszystko, co ofiarujemy Bogu: modlitwę, usługę, dobre uczynki, miłość dla braci, itd., ma wartość dzięki przypisanym zasługom.

Pan pobłogosławił kielich z winem, mówiąc: "Pijcie z niego wszyscy; albowiem to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów" - Mat. 26:27,28. Wino jest symbolem krwi, a przelana krew jest symbolem oddanego życia. Pan dał zaproszenie do uczestnictwa z Nim w ofiarowaniu swego życia, to jest do pozbywania się ziemskich przywilejów, nadziei, celów, ambicji - wszystkiego, co nie pomnaża duchowego rozwoju. Wszyscy, którzy przyjmują zaproszenie do picia Jego kielicha, przez to oddają swoje życie, uczestniczą w społeczności krwi Chrystusa.

"Byłoby dobrze, abyśmy pamiętali, że jeżeli nie będziemy pili Jego kielicha i nie będziemy pogrzebani w śmierci Jego, nie możemy mieć udziału w Jego chwalebnym Królestwie" (Manna 22.X).

Dobrowolna ofiara Jezusa Chrystusa na krzyżu Golgoty stała się ofiarą za grzech, raz na zawsze, dla uświęcenia człowieka przed Bogiem. Bóg nie wymaga już innej ofiary dla usprawiedliwienia człowieka. Krew Jezusa stwarza każdemu człowiekowi możliwość ubiegania się o życie wieczne, które utracił Adam. Apostoł Paweł obiecuje coś więcej: "Mając tedy bracia wolność wnijść do świątnicy przez krew Jezusową" - Żyd. 10:19.

Wspaniałym faktem jest nie tylko to, że Jezus umarł za grzechy ludzkości, ale też zmartwychwstał, i oręduje za swoim drogo nabytym ludem. W tym jest cała radość, nadzieja i źródło życia Kościoła Chrystusowego.

Święty Jan widzi stojącego "Baranka jakoby zabitego" - Obj. 5:6, przed którym upada dwudziestu czterech starców, śpiewając Mu pieśń uwielbienia: "Godzien jesteś... ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi z każdego pokolenia, języka i narodu. I uczyniłeś nas Bogu naszemu królami i kapłanami, i królować będziemy na ziemi" - Obj. 5:9,10. "Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę i błogosławieństwo" - Obj. 5:12.

Józef Sygnowski

powrót do góry wersja do druku