powrót
wersja do druku
Wędrówka za Panem
Numer 4 - 2003
Spis treści
Od Redakcji
1. Zbawienie przez Jezusa
2. Lekcje z życia - w deszczu
3. Dzieje Apostolskie - 3 rozdział
4. W centrum Wszechświata
5. Wędrówka najmłodszym
6. Małe płaszczyzny porozumienia
powrót
wersja do druku
|
|
Dzieje Apostolskie 3 rozdział
Aby ułatwić Wam studiowanie z nami, zamieszczamy pełny tekst drugiego
rozdziału (według tłumaczenia Biblii Gdańskiej).
Przypominamy, że
w naszym studium zamieszczamy wypowiedzi dwóch braci - Benjamina Pogody oraz
Daniela Kalety. Potraktujcie ten artykuł jako badanie tekstu biblijnego. Wyobraźcie
sobie, że jesteśmy razem na sali zborowej i że słuchamy swoich wypowiedzi. Przyślijcie
nam Wasze komentarze - mogą być do rozdziałów 1 i 2, jak również do bieżącego,
trzeciego rozdziału. Jeśli zdążycie, to najciekawsze z nich zamieścimy w następnym
numerze, wraz z komentarzami Daniela i Benjamina. Życzymy błogosławieństwa ze
wspólnego czytania Słowa Bożego. (Redakcja)
rozdział trzeci
Kontynuujemy
studium Dziejów Apostolskich. Przechodzimy do trzeciego rozdziału. Obok dwóch
dotychczasowych komentatorów - Benjamina Pogody i Daniela Kalety, pojawił się
trzeci - Bolesław Wyłuda. Zapraszamy do wspólnego studiowania.
Uwaga ogólna brata Bolesława: Rozdział ten opisuje pierwszy cud dokonany przez
Ap. Piotra i jego drugie kazanie.
Dzieje Apostolskie
3 rozdział
1. A Piotr i Jan społem wstępowali do kościoła w godzinę modlitwy, dziewiątą.
2. A mąż niektóry będąc chromy, zaraz z żywota matki swojej był noszony, którego
na każdy dzień sadzano u drzwi kościelnych, które zwano piękne, aby prosił jałmużny
od tych, którzy wchodzili do kościoła.
3. Ten ujrzawszy Piotra i Jana, że mieli wnijść do kościoła, prosił ich o jałmużnę.
4. A Piotr z Janem pilnie na niego patrząc, rzekli: Wejrzyj na nas!
5. Tedy on z pilnością patrzał na nie, spodziewając się co wziąć od nich.
6. I rzekł Piotr: Srebra i złota nie mam; lecz co mam, to ci daję: W imieniu
Jezusa Chrystusa Nazareńskiego wstań, a chodź.
7. A ująwszy go za prawą rękę jego, podniósł go, a zarazem utwierdzone były
nogi jego i kostki.
8. I wyskoczywszy, stanął i chodził, a wszedł z nimi do kościoła, chodząc i
skacząc, a chwaląc Boga.
9. A widział go wszystek lud chodzącego i chwalącego Boga.
10. I poznali go, iż to on był, który dla jałmużny siadał u drzwi pięknych kościelnych;
i napełnieni są strachu i zdumienia nad tem, co mu się stało.
11. A gdy się trzymał on chromy, który był uzdrowiony, Piotra i Jana, zbieżał
się do nich wszystek lud do przysionka, który zwano Salomonowym, zdumiawszy
się.
12. Co widziąc Piotr, przemówił do ludu: Mężowie Izraelscy! cóż się temu dziwujecie,
albo czemu się nam tak pilnie przypatrujecie, jakobyśmy to własną mocą albo
pobożnością uczynili, aby ten chodził?
13. Bóg Abrahama i Izaaka i Jakóba, Bóg ojców naszych, uwielbił Jezusa, Syna
swego, któregoście wy wydali i zaparliście się go przed twarzą Piłatową, który
go sądził być godnym wypuszczenia.
14. A wyście się onego świętego i sprawiedliwego zaparli, a prosiliście o mężobójcę,
aby wam był darowany.
15. I zabiliście dawcę żywota, którego Bóg wzbudził od umarłych, czego my świadkami
jesteśmy.
16. A przez wiarę w imię jego, tego, którego wy widzicie i znacie, utwierdziło
imię jego; wiara, mówię, która przez niego jest, dała temu to zupełne zdrowie
przed obliczem was wszystkich.
17. Ale teraz, bracia! wiem, żeście to z niewiadomości uczynili, jako i książęta
wasi.
18. Lecz Bóg, co przez usta wszystkich proroków swoich przepowiedział, iż Chrystus
jego cierpieć miał, to tak ziścił.
19. Przetoż pokutujcie, a nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze.
20. Gdyby przyszły czasy ochłody od obliczności Pańskiej, a posłałby onego,
który wam opowiedziany jest, Jezusa Chrystusa.
21. Który zaiste niebiosa ma objąć aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy,
co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od
wieków.
22. Albowiem Mojżesz do ojców rzekł: Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci
waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkiem, cokolwiek do was mówić
będzie.
23. I stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie
wygładzona z ludu.
24. Aleć i wszyscy prorocy od Samuela i od innych po nim, ilekolwiek ich mówiło,
przepowiadali też te dni.
25. Wy jesteście synami prorockimi i przymierza, które postanowił Bóg z ojcami
naszymi, mówiąc do Abrahama: A w nasieniu twojem błogosławione będą wszystkie
narody ziemi.
26. Wamci naprzód Bóg wzbudziwszy Syna swego Jezusa, posłał go, aby wam błogosławił;
żeby się każdy z was odwrócił od złości swoich.
Beniamin
: 1 "W godzinie modlitwy, o dziewiątej" - wg naszej rachuby była to
godzina piętnasta.
Daniel: "w godzinę modlitwy, dziewiątą" oznacza to, że apostołowie
praktykowali zwyczaj trzykrotnej codziennej modlitwy "ustawicznej"
(Dan. 6:10, Psa. 55:18). W systemie kwartowym, którym najprawdopodobniej posługiwał
się autor Dziejów, godzina "dziewiąta" to pora dnia, gdy słońce chyli
się ku zachodowi po pokonaniu połowy drogi między zenitem a horyzontem. Modlitwa
poranna zanoszona była o "godzinie trzeciej", czyli w czasie, gdy
słońce stoi już wysoko nad horyzontem, ale jeszcze nie osiągnęło zenitu. Były
to również określone przez Zakon pory składania codziennej ofiary ustawicznej
(2 Mojż. 29:38-39) i ustawicznego kadzenia (2 Mojż. 30:7-8). Trzecia modlitwa
- nocna - zanoszona była już po zachodzie słońca, przed snem. Wydaje się, że
wzór modlitwy ustawicznej zachował swoje znaczenie również dla naśladowców Jezusa
("bez przestanku się módlcie" 1 Tes. 5:17).
Bolesław: 1 Apostołowie kontynuowali zwyczaj wstępowania do Świątyni jerozolimskiej
dwa razy dziennie na modlitwę. Godzina dziewiąta, to obecnie 15 (3 po południu).
Dobre zwyczaje z poprzedniego wyznania wcale nie muszą być odrzucane. Powinniśmy
odrzucać tylko złe.
Daniel: 2 "u drzwi kościelnych, które zwano piękne" uważa się,
że chodzi tu o wschodnią bramę świątyni lub zewnętrznych murów od strony Góry
Oliwnej. Było to główne wejście do świątyni w porach modlitw.
Bolesław: 2 Brama Piękna, zwana także Wielką, albo Koryncką - wykonana
z brązu korynckiego. Zwyczaj żebrania przez niepełnosprawnych w bramach świątyń,
pozostał do dziś.
Daniel: 4 "wejrzyj na nas" - apostołowie pilnie przyglądając
się kalece polecili mu również patrzeć na nich. Owo wzajemne "przyglądanie
się" jest być może pewnym wzorem postępowania - z jednej strony umiejętności
zauważania cudzych problemów i potrzeby ich rozwiązywania, a z drugiej strony
umiejętności korzystania z pomocy bliźnich.
Bolesław: 4 św. Piotr, nakazawszy ułomnemu spojrzeć, chciał wywołać w jego
umyślę wiarę, ale także zwrócić uwagę obecnych tam ludzi na sam cud. Słowa Piotra
przypominają proroctwo mówiące, że Izraelici muszą "spojrzeć na tego, kogo
przebodli" (Zach.12:10) To spojrzenie ułomnego jest tu synonimem uwierzenia
w Chrystusa.
Bolesław: 6 niektóre rękopisy podają "wstań i chodź". Św. Piotr
nie uzdrawia własną mocą, lecz odwołuje się do Chrystusa Pana. Wyrażenie "Jezusa
Chrystusa Nazareńskiego" jest tu wiele mówiące. Judejczycy bowiem uważali,
że "z Nazaretu nie może być nic dobrego".
Daniel: 7 "nogi jego i kostki" obydwa słowa pojawiają się w greckiej
Biblii tylko w tym miejscu. Być może piszący je lepiej niż inni autorzy biblijni
znał się na anatomii.
Daniel: 8 "chwaląc Boga" - jakże piękne zachowanie chorego, który
trzyma się swoich uzdrowicieli, ale za cud uzdrowienia wychwala Boga.
Bolesław: 7-8 Chwycenie (dosł.: ściśnięcie) prawą ręką, zapewne było też
przekazaniem energii św. Piotra uzdrowionemu. Uzdrowiony dobrze ten cud zrozumiał
- chwalił Boga. Był to główny cel uzdrowienia - aby wywołał uwielbienie dla
Boga.
Beniamin: 10 "Ogarnęło ich zdumienie i oszołomienie" - wydaje
się, że trafniejsze są przekłady Biblii Gdańskiej ("strach i zdumienie")
i ks.prof. Dąbrowskiego ("zdumienie i podziw")
Beniamin: 11 "Przysionek Salomonowy" - ks. Dąbrowski używa nazwy
"krużganek Salomona". Był to portyk z trzema rzędami kolumn w stylu
korynckim, stanowiący najbardziej zewnętrzne otoczenie świątyni od wschodu,
od stromej doliny Cedronu. Otaczał on rozległy Dziedziniec Pogan, pośrodku którego
wznosiła się właściwa świątynia. Brama Piękna prowadziła z Dziedzińca Pogan
do świątyni, gdzie wstęp mieli tylko Izraelici.
Bolesław: 9-11 efekt cudu był bardzo pozytywny - będący w Świątyni ludzie
zebrali się w przedsionku Salomonowym. Być może miejsce to jest między Bramą
Piękną a właściwą świątynią. Był to zapewne tzw. "dziedziniec kobiet".
Apostoł Piotr wykorzystał ten moment by przemówić do tłumu
Daniel: 12 "cóż się temu dziwujecie" - hałaśliwe zachowanie uzdrowionego
kaleki było jednym z powodów wygłoszenia przełomowego dla Żydów kazania św.
Piotra. Krużganek Salomonowy, który niewiele wcześniej był niemym świadkiem
próby ukamienowania Pana Jezusa (Jan 10:23,31), stał się stałym miejscem spotkań
pierwszych chrześcijan (Dzieje Ap. 5:12).
Bolesław: św. Piotr nie przypisał tego cudu sobie, ale wykorzystał go jako pretekst
do swego przemówienia. Śmierć Pana była wydarzeniem bliskim, Piotr je wyjaśnia
w oparciu o "etniczne" (Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba) wierzenia Izraelitów.
Daniel: 13 "syna [sługę] swego" greckie słowo "pais"
[3816] oznacza "dziecko, młodzieniec, sługa". Również Dawid nazwany
jest w Dziejach Ap. 4:25 "Bożym pais", ale w tamtym miejscu wszystkie
tłumaczenia zgodnie piszą o "słudze Bożym". Kodeks Synaicki ma (w
3:13) zamiast "pais" (młodzieniec, sługa) "pater" (ojciec),
co mogłoby oznaczać, że w Jezusie Pan Bóg uwielbił samego siebie (Jan 12:28).
Daniel: 14 "zaparliście się" - Żydzi zaparli się Jezusa, podobnie
jak kiedyś Mojżesza (Dzieje Ap. 7:35). Zaparcie się oznacza powstydzenie się
czegoś, co wcześniej przyjmowało się za słuszne i dobre, oznacza to wyznanie
sprzeczne z uznawaną wcześniej prawdą. Jezus był synem i pośrednikiem Bożym.
Odrzucenie posłańca było zaparciem się tego, który go posłał, a któremu Izraelici
obiecali, że uczynią "wszystko, co Pan rzekł" (2 Mojż. 19:8).
Daniel: 15 "zabiliście dawcę żywota" to jakby oksymoron, zamierzone
użycie pozornie sprzecznych określeń. "Archegos" [0747] to także książę,
wódz. W jaki sposób można zabić tego, który sam włada żywotem i jest jego sprawcą?
Ano chyba tylko za jego przyzwoleniem. Jezus, który włada życiem swoim i wszystkich
stworzeń, mógł nie dać się zabić. Jego śmierć była dobrowolna.
Bolesław: 15 Możemy podziwiać odwagę Piotra. Ten, który pięćdziesiąt dni
wcześniej ze strachu zaparł się Pana - teraz odważnie wykazuje błąd Izraelitów.
Nawet Piłata stawia wyżej od nich samych. A Żydzi Piłata szczególnie nie lubili!
Mamy tu także trzy ważne tytuły Jezusa: Święty, Sprawiedliwy i Sprawca życia.
Apostoł występuje tu także jako ważny świadek zmartwychwstania.
Bolesław: 16 Mocny argument - uzdrowiony człowiek, który już
uwierzył w Jezusa.
Beniamin: 17 Jest to bardzo ważny werset - wynika z niego niezbicie, że
Pan Bóg gotów jest odpuścić Żydom ich grzech (i to nie tylko ludowi, ale też
głównym inspiratorom i winowajcom, kapłanom - por. Ew. Łuk.25:34. Oczekuje od
nich wszelako skruchy i nawrócenia. "Krew jego na nas i na dzieci nasze"
nie są klątwą, którąby Pan Bóg rzucił na swój lud wybrany - są to słowa wykrzyczane
przez podburzony tłum, rzeczywiście nieświadom tego, co mówi i czyni (Ew. Mat.
27:25)
Daniel: 17 "z niewiadomości" pokazuje to zakres Bożego miłosierdzia.
Nawet pełna poczytalność ludzi, dostęp do informacji, niezaprzeczalna wiarygodność
świadków Jezusa (Jan 5:31-47) nie stanowiły dla św. Piotra podstawy, by ocenić
grzech Żydów i ich przywódców jako świadomy, dokonany z premedytacją, za który
nie ma przebaczenia. Dzięki niech będą Bogu, że z taką samą łaskawością ocenia
wszystkie nasze błędy i niegodziwości.
Daniel: 18 "Chrystus [pomazaniec] jego cierpieć miał" niełatwe
jest życie wybrańca, pomazańca Bożego. Pomazaniec Dawid przez wiele lat uciekał
przed byłym pomazańcem Saulem. Dzieje życia mężów Bożych, a zwłaszcza proroków
od Abla aż po Zachariasza, są dobitnym przykładem tego, że pomazanie nieodłącznie
związane jest z cierpieniem. O Mojżeszu napisane jest, że "urąganie Chrystusowe"
uznawał za większe bogactwo niż skarby Egipskie (Hebr. 11:26).
Bolesław: 17-18 Piotr jakby się nieco opamiętał w swej krytycznej mowie
- usprawiedliwia Żydów - uczynili w nieświadomości, a i Bóg przez proroków zapowiadał
cierpienia i śmierć Chrystusa. Była ona konieczna dla zbawienia Żydów.
Daniel: 19 "pokutujcie, a nawróćcie się" - opamiętanie się, uczucie
żalu wywołane złym postępowaniem, jest konieczne, ale niewystarczające do tego,
aby grzechy mogły zostać zgładzone. Dalej konieczne jest także realne nawrócenie,
dokonanie rzeczywistego zwrotu w życiu, który musi wyrażać się choćby niewielkimi,
ale jednak postępami w stronę doskonałości i sprawiedliwości życia.
Daniel: "aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy" - również
Jezus zapowiadał, że "Elijaszci pierwej przyjdzie i naprawi wszystko"
(Mat. 17:11); naprawienia królestwa Izraela uczniowie spodziewali się tuż po
zmartwychwstaniu Jezusa (Dzieje Ap. 1:6). Tutaj św. Piotr wykłada Żydom trudną
prawdę, że między śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, a czasem przywrócenia
wszystkiego, co "było zginęło" (Mat 18:11) był zamierzony okres przebywania
Pana Jezusa w niebie. Trudno powiedzieć czy to właśnie było zapowiedziane przez
"świętych proroków od wieków", czy też może samo "naprawienie
wszystkiego". W każdym razie mamy podstawy by i jednej i drugiej prawdy
poszukiwać w nauczaniu świętych Proroków.
Bolesław: 21 apostoł Piotr przemawia do Żydów jako narodu i zapowiada powszechne
zbawienie - tysiąclecie. Zwracam uwagę na błędny przekład w Biblii gdańskiej
"Który zaiste niebiosa ma objąć" - w oryginale "którego"
- strona bierna. W Biblii warszawsko-praskiej to miejsce jest przełożone: który
musi jednak pozostać jeszcze w niebie aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy.
Czasy ochłody miały przyjść od Pana - Boga.
Beniamin: 22 Jest to cytat z 5 Moj.18:15-19. Wiersz 25 nie jest już cytatem,
lecz własną myślą Piotra Apostoła.
Beniamin:24
"począwszy od Samuela" - do naszych dni nie zachowało się żadne Samuelowe
proroctwo o Mesjaszu. Biblia Tysiąclecia tłumaczy ten werset "od czasów
Samuela". W 1 Księdze Samuela są dwie wzmianki o Mesjaszu, może być, że
spisane ręką Samuelową.Są to: modlitwa Anny, jego matki (1 Sam.2:10) i słowa
proroka Bożego przeciw Helemu i jego synom, kapłanom (1 Sam.2:55-56)
Bolesław: 22-24 Mojżesz był pośrednikiem, Jezus dla Żydów też nim będzie.
Nie z innego narodu, ale z Żydów! Rola Jezusa będzie podobna do roli Mojżesza.
Beniamin: 25-26 W ślad za Apostołem Pawłem objaśniamy: potomstwo Abrahama
- to Jezus Chrystus, jednorodzony Syn Boży, a Izrael jest pierwszym wśród błogosławionych
narodów świata (Gal.5:16)
Daniel: 25 "Wy jesteście synami prorockimi i przymierza" - św.
Piotr próbuje pobudzić słuszną dumę słuchaczy: to wy jesteście przedmiotem owych
wspaniałych obietnic proroczych. Macie zaszczyt jako pierwsi dowiedzieć się
o wypełnieniu tych zapowiedzi.
Bolesław: Wyrażenie św. Piotra jest tu szersze, niż tylko "potomków
Abrahama". Obejmie synów proroków i potomków przymierza (gr. diateke -
co przekład interlinearny oddaje: "układu"), a więc spadkobierców
wszystkich obietnic. Biblia niedwuznacznie mówi, że obietnice dotyczą w pierwszej
kolejności Izraela, a pozostałe narody muszą "przyjść" do Jerozolimy,
stać się "Izraelem" ("walczącym z Bogiem" - o życie). Por.
Izaj. 44:5: Jeden powie wówczas: Ja należę do Pana! Drugi nazwie się imieniem
Jakuba, a inny wypisze na swojej ręce: "Własność Pana" - i otrzyma
zaszczytne imię "Izrael".
Daniel: 26 "żeby się każdy z was odwrócił od złości swoich" -
ostatecznym celem jest jednak naprawa postępowania każdego człowieka z osobna,
aby przez Jezusa Bóg nam błogosławił.
Bolesław: Zupełnie niespodziewanie św. Piotr kończy swoje kazanie. Tu dopiero
wskazuje na wcześniejszą łaskę, na wybór Kościoła z Izraela, a właściwie cały
Izrael miał być Kościołem - Zgromadzeniem. Szansę "odwrócenia od grzechów"
miał każdy. Czy Żydzi skorzystali?
|
|
|