Baranek Paschalny - Chrystus

     "Usuńcie stary kwas, abyście się stali nowym zaczynem, ponieważ jesteście przaśni; albowiem na naszą Wielkanoc [Paschę] jako baranek został ofiarowany Chrystus." 1 Kor. 5:7

     Ciężka niewola narodu izraelskiego w Egipcie była zapowiedziana już Abrahamowi, gdy Bóg zawierał z nim przymierze: I rzekł do Abrama: Wiedz dobrze, że potomstwo twoje przebywać będzie jako przechodnie w ziemi, która do nich należeć nie będzie i będą tam niewolnikami, i będą ich ciemiężyć przez czterysta lat. Lecz ja także sądzić będę naród, któremu jako niewolnicy służyć będę, a potem wyjdą z wielkim dobytkiem (1 Moj. 15:13-14).
     Tak też się stało. Bóg kierował losem swojego ludu i spowodował, że Józef znalazł się w Egipcie, a następnie sprowadził swego ojca Jakuba wraz z całą rodziną, która zamieszkała w krainie Gosen, w ziemi egipskiej. Po około 215 latach przebywania w tej ziemi, gdy los narodu stał się bardzo ciężki, Bóg posyła Mojżesza, aby wyprowadził wybrany naród z tej niewoli. Bóg mówi do Mojżesza: Napatrzyłem się na niewolę ludu mojego w Egipcie i słyszałem krzyk ich z powodu naganiaczy jego; znam cierpienia jego. Przeto teraz idź! Posyłam cię do faraona. Wyprowadź lud mój, synów izraelskich z Egiptu (2 Moj. 3:7, 10).
     Plagi zsyłane na Egipt nie przynosiły spodziewanych skutków, faraon zatwardzał swoje serce i nie chciał wypuścić tak cennego narodu, który niewolniczo, za darmo pracował na rozwój kraju i bogactwa ciemiężców. Dlatego po dziewięciu plagach, skądinąd bardzo uciążliwych, Bóg zapowiedział: Jeszcze jedną plagę ześlę na faraona i na Egipt, potem wypuści was stąd. Wypuści was całkowicie, a nawet was stąd wypędzi (2 Moj. 11:1). Do tej ostatniej, dziesiątej plagi, naród izraelski miał się starannie przygotować, gdyż Bóg postanowił okazać swoją potęgę przez wybicie pierworodnych egipskich, a zachowanie pierworodnych Izraela przy życiu oraz szczęśliwe wyprowadzenie ludu Izraela z tej ciężkiej niewoli.
     Główną rolę w tym wyzwoleniu odegrał baranek paschalny, starannie wybrany 10 Nisan, a następnie zabity 14 Nisan, specjalnie przygotowywany i spożywany przez zgromadzenie izraelskie. Pan zapowiedział: A w ten sposób spożywać go będziecie: biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w ręku waszym. Zjecie go w pośpiechu. Jest to ofiara paschalna dla Pana (2 Moj. 12:11).
     Właśnie ten baranek był bardzo ważny dla zjednoczenia całego narodu, i to spowodowało, że tej nocy lud Izraela został wyprowadzony z niewoli, a następnie szczęśliwie przeprowadzony przez Morze Czerwone.
     Pan Bóg zapowiedział: A gdy wejdziecie do ziemi, którą Pan wam da, jak obiecał, przestrzegać będziecie tego obrzędu. A gdy was zapytają synowie wasi: Co znaczy ten wasz obrzęd? Odpowiecie: Jest to rzeźna ofiara paschalna dla Pana, który omijał domy synów Izraela w Egipcie, gdy Egipcjanom zadawał ciosy, a domy nasze ochronił. I lud pochylił głowy i oddał pokłon (2 Moj.12:25-27).
     Naród izraelski został obrany przez Boga i w nim Bóg zawarł obraz swego postępowania z rodzajem ludzkim. Rodzaj ludzki, podobnie jak obrazowy naród Boży, nie z własnego wyboru znalazł się w ciężkiej niewoli grzechu i śmierci, pod panowaniem Szatana, pozaobrazowego faraona.
Wyzwolenie ludzkości wymagało ofiary paschalnej, której dokonał Zbawiciel - Jezus Chrystus. Na tą ofiarę wskazywało wiele obrazów i proroctw. Przy ofiarowaniu Izaaka jego miejsce zajął baranek: 1 Moj.22:13.
     O cierpieniu i śmierci Jezusa pisał prorok Izajasz: Uciśniony jest i utrapiony, a nie otworzył ust swoich; jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał, i nie otworzył ust swoich (Izaj.53:7 [BG]).
     Jan Chrzciciel wskazał swoim uczniom na Jezusa: Oto Baranek Boży (Jan.1:29, 36).
Pan Jezus, tak jak wszyscy Żydzi, obchodził święta ustanowione w Izraelu. Podobnie też świętował Paschę, mając świadomość, że On przyszedł, aby stać się tym rzeczywistym Barankiem Paschalnym.
     Ostatnią Paschę spożywał ze swymi uczniami i wtedy wyraził swoje uczucia słowami: Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami przed moją męką (Łuk. 22:15).
Po spożyciu tej Paschy ustanowił nową wieczerzę i życzeniem Jego było, by naśladowcy spożywali ją już nie na pamiątkę zachowania pierworodnych izraelskich i wyjścia z Egiptu, ale na pamiątkę Jego śmierci.
     Apostoł pisze: Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie to jest ciało moje za was wydane, to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie na pamiątkę moją (1 Kor. 11:23-25).
To czynimy corocznie w określonym czasie 14 Nisan, który w tym roku według kalendarza żydowskiego przypada na dzień 15 kwietnia, po zachodzie słońca. W ten sposób upamiętniamy śmierć Baranka Paschalnego - Chrystusa, mając tę świadomość, że Jego śmierć zapoczątkowała proces wyzwalania pierworodnych Izraela - Ludu Bożego, i doprowadzi do całkowitego wyzwolenia rodzaju ludzkiego z pozaobrazowej niewoli egipskiej, niewoli grzechu i potępienia.

Jan Kopak

powrót do góry wersja do druku