W Adamie wszyscy umierają, w Chrystusie wszyscy będą ożywieni

Który siebie samego złożył jako okup za wszystkich —1 Tym. 2:6.

Po pierwsze, musimy przyjąć zasadę, że dyskutujemy w „dobrym duchu”, godnym Pana naszego Jezusa Chrystusa. Następnie, mo­żemy zastanowić się nad sposobem rozmawiania z inny­mi Chrześcijanami o tym, jak Jezus Chrystus złożył swe życie w okupie za wszystkich. Większość Chrześcijan wie, że w ten czy inny sposób Jezus Chrystus umarł „raz na zawsze”, oraz „zakosztował śmierci za każdego”. Zwolennicy nauk Kalwina wierzą, że Jego cierpienia były warunkiem pojednania i że zadośćuczynienie to dotyczy tylko wybranych. Inni myślą, że Bóg po prostu odpuszcza grzech. Nasuwa to pytanie, dlaczego w takim razie Jezus musiał umrzeć? Jeśli zgodzimy się, że Słowo Boże jest ostatecznym autorytetem, wówczas możemy spokojnie porozmawiać na ten temat na podstawie samego Pisma.

Ofiara okupu

Adam zgrzeszył i karą za grzech była śmierć. Wyrok śmierci dotknął wszystkich nas, jego dzieci, ponieważ wszyscy byliśmy w Adamie, gdy ten zgrzeszył (Rzym. 5:12). Prorok Izajasz napisał o Bożym ramieniu: „Czy nie tyś osuszyło morze, wody wielkiej toni, uczyniło drogę poprzez głębiny morskie, aby przeszli odkupieni? I wrócą odkupieni przez Pana, i przybędą na Syjon z okrzykiem radości, a wieczna radość będzie nad ich głowami, dostą­pią radości i wesela, zniknie zmartwienie i wzdychanie” (Izaj. 51:10-11). Ten właśnie okup został zapewniony przez doskonałego człowieka, Jezusa, który dał siebie jako okup za wszystkich. Rozsądnym zatem wydaje się pytanie, czy skoro Jezus umarł raz za wszystkich, to czy nie wszyscy powinni z tego skorzystać (Hebr. 7:27).

Czym jest zadośćuczynienie za grzech pierworodny?

„Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni” (1 Kor. 15:21-22). Wynika z tego zapisu że Adam oraz wszyscy ci, którzy od niego pochodzą, zostaną uwolnieni od kary za grzech Adama. Ktoś może powiedzieć, że owszem, w Chrystusie wszyscy, którzy wierzą, zostaną ożywieni. Ale możemy zapytać: czy tylko wierzący umierają w Adamie? Czy określenie „wszyscy” oznacza wszystkich?

Św. Paweł potwierdza to nauczanie w Rzym. 5:18-19: „A zatem, jak przez upadek jednego człowieka przyszło potępienie na wszystkich ludzi, tak też przez dzieło usprawiedliwienia jednego przyszło dla wszyst­kich ludzi usprawiedliwienie ku żywotowi. Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia”. Adam zgrzeszył i spro­wadził śmierć na siebie i wszystkich swoich potomków. Jezus Chrystus poświęcił swoje doskonałe ludzkie życie, aby zastąpić w śmierci Adama, a w konsekwencji, całe jego potomstwo. Każdy człowiek, kiedykolwiek został zrodzony, zostanie uwolniony od wyroku jaki został wy­dany na Adama; czy to w tym wieku, czy w przyszłym.

Co może bardziej zaspokoić sprawiedli­wość niż ofiara doskonałego życia (Chrystusa), zastępującego sprzeniewierzone, doskonałe życie (Adama)? Innymi słowy, odpowiednia cena, „okup?” Ktoś może się sprzeciwić, że błędem byłoby obda­rzenie kogokolwiek „drugą szansą”. Możemy zapytać, czy to byłoby gorsze niż pozbawienie kogokolwiek jakiejkolwiek szansy? Co z osobami psychicznie niezrównoważonymi lub chorymi, którzy po prostu nie są w stanie wierzyć lub nie wierzyć? Ktoś może uznać, że Jezus Chrystus - Syn Człowieczy - przyszedł aby „dać swoje życie na okup za wielu”, ale nie kwalifikuje ich jako większości. Jednak św. Paweł wyjaśnia, że Chrystus Jezus „siebie samego złożył jako okup za wszystkich” (Mat. 20:28, 1 Tym. 2:5-6). Okoliczność, że ofiarnicza śmierć Jezusa Chrystusa jest zadośćuczynieniem za grzech pierworodny, jest dodatkowo potwierdzona przez apostoła Pawła: „zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego” (Rzym. 5:10), oraz „ was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć” (Kol. 1:21-22).

Grzech indywidualny a pierworodny

Ludzie cierpieli za swoje grzechy w czasach Jezusa, tak jak dzisiaj ludzie którzy podejmują ry­zyko i ponoszą szkodę. Jezus przebaczył grzechy niektórym z nich, uzdrawiając ich od złego wpływu, jak wtedy, gdy powiedział: „odpuszczone są grzechy twoje”, „wstań, weź łoże swoje i idź do domu swego” i „oto wyzdrowiałeś; już nigdy nie grzesz, aby ci się coś gorszego nie stało” (Mat. 9:2-6, Jan 5:5-14). Ale odku­pienie Adama od śmierci (a więc również całego jego potomstwa) nadal wymagało śmierci Jezusa.

Cierpienia Chrystusa

Ktoś może zapytać: czy 1 Piotra 3:18 nie dowo­dzi, że pojednanie możliwe jest dzięki cierpieniom? „Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawie­dliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga”. Jednak sformułowanie użyte w tym werse­cie „grzechy” (liczba mnoga) sugeruje, że mówi on o czymś innym niż grzech adamowy (liczba po­jedyncza). Dodatkowo, wiele najlepszych manu­skryptów używa sformułowania „umarł za grzechy” a nie „za grzechy cierpiał”, co znalazło swe odbicie w tłumaczeniach takich jak Rotherham, NAS, RSV, NEB, Complete Jewish Bible, Weymouth i wielu innych (zwykle z przypisem, że inne manuskrypty podają sfor­mułowanie „cierpiał”). Zapis Mat. 16:21 (oraz Mar. 8:31, Łuk. 9:22) brzmi: „Od tej pory zaczął Jezus Chrystus tłumaczyć uczniom swoim, że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć od starszych arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że musi być zabity i trzeciego dnia wzbudzony z martwych”. Cierpienia nie są tutaj wskazane samoistnie, odrębnie od śmierci, ani nie ma tutaj wspomnianego okupu lub innego pojęcia równoważnego.

Św. Paweł napisał: „Widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każ­dego. Przystało bowiem, aby Ten, dla którego i przez którego istnieje wszystko, który przywiódł do chwały wielu synów, sprawcę ich zbawienia uczynił doskonałym przez cierpienia” (Hebr. 2:9-10). Tylko doznanie śmierci sprawiło, że Jezus stał się pojednaniem. Cierpienia były konieczne dla przygotowania Jezusa do Jego przyszłego dzieła arcykapłana na rzecz całej ludzkości. „I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wy­cierpiał” (Hebr. 5:8). Nie chodzi tu o to, że Jezus kiedykol­wiek okazał nieposłuszeństwo, lecz nauczył się On pełnej miary posłuszeństwa, tak jak ktoś, kto idzie do szkoły by nauczyć się arytmetyki lub rachunków.

Ubłagalnia

Apostoł Jan mówi nam: „Dzieci moje, to wam pi­szę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawie­dliwy. On ci jest ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata” (1 Jana 2:1-2). Greckie słowo przetłumaczone jako „ubłaganie” związa­nie jest ze słowem „ubłagalnia” określającym złota po­krywę Arki Przymierza, które była kropiona w kształcie krzyża za pomocą krwi. Ofiara dnia pojednania wskazuje na ofiarę Jezusa Chrystusa – okup za wszystkich.

Józef – zapowiedź zbawiciela świata

Józef w Egipcie był zapowiedzią Zbawiciela świata. Najpierw doszedł do pewnej władzy w służbie u Potyfara. Następnie spotkało go upokorzenie więzienia, gdzie zno­wu osiągnął pewną pozycję. Wreszcie został wywyższony na drugie stanowisko w Egipcie, po czym uratował ów­czesny świat. Jezus jest prawdziwym Zbawicielem Świata. Jako Logos, uzyskał wielką władzę poprzez przyłączenie się do Boga w procesie stworzenia wszystkich innych istot. Następnie, gdy przyszedł na Ziemię, przybywało Mu „mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi” (Łuk. 2:52), a w końcu złożył swe życie w ofierze za wszystkich. W końcu zaś, został wywyższony na drugie miejsce w całym wszechświecie, skąd będzie w stanie zbawić cały świat. Podniesie z grobu wszystkich ludzi i przywróci im doskonałość utraconą w Edenie.

Podsumowanie

Jezus Chrystus umarł jako okup za wszystkich. Dzięki temu, wszyscy zostaną uwolnieni z grzechu Adamowego i związanego z nim potępienia. W rezul­tacie, wszyscy będą mieli okazję aby w pełni nauczyć się sprawiedliwości. Możliwość tę ma najpierw Kościół w czasie Wieku Ewangelii, a potem cały świat, w czasie tysiącletniego królowania Chrystusa.

powrót do góry wersja do druku