Gdziekolwiek jest duch Boży tam jest wolność. Zostało to uwydatnione w historii świata nader znamiennie. Z powodu, iż żydzi posiadali instrukcje Zakonu i mniej lub więcej jego ducha, byli oni przez wiele wieków znani jako naród niezwyciężony. W prawdzie byli oni zwyciężeni i ujarzmieni kilkakrotnie, lecz duch wolności o tyle w nich dominował, iż oni czynili ustawiczny kłopot swoim zwycięzcom i potężniejszym sąsiadom.
Podobnież, tylko w wyższym znaczeniu, rzecz się miała z chrześcijaństwem, gdziekolwiek Słowo Boże doszło tam skutek ujawnił się ten, iż zamiłowanie wolności rozbudzało się proporcjonalnie. Gdy podczas "Średniowiecza" Słowo Boże "obleczone było w wory," a fałszywe nauki ludzkie zajęły jego miejsce, duch wolności zasnął i świat doświadczył w pewnej mierze zależności i poddaństwa ludów. Wraz z ruchem reformacji, miłość wolności ujawniła się ponownie.
Nie mamy na myśli twierdzić, iż Jezus i Apostołowie zachęcali do wojny, niezadowolenia i zaburzeń, również nie czynił tego Mojżesz ani Zakon. Przeciwnie, miłość, pokój, braterstwo, uprzejmość, cierpliwość, pokora itp. to były nauki Jezusa i Jego sług. Wynikający z tych nauk wpływ był dwojaki: Niektórzy wraz z oświeceniem i wolnością przyswajali sobie rady Boże, starając się rozwijać w sobie owoce ducha; podczas gdy drudzy, otrzymawszy przez znajomość ducha wolności, nie przyswoili sobie ducha prawdy, lecz połączyli znajomość z samolubstwem i wyniosłością upadłej natury i z powodu wzmożenia się ich inteligencji stali się jeszcze bardziej niezadowolonymi.
Kościół nominalny właściwie jest częścią świata, ogładzony nieco odrobiną znajomości Słowa i Planu Bożego mający nieco pragnienia, by Boskie przepisy przestrzegać. Lecz prawdziwy Kościół obejmuje tylko tych, którzy odwrócili się od grzechu i przyjęli Chrystusa z zupełnym poświęceniem myśli, słów i czynów. Jaki skutek na tych Prawda wywiera? Odpowiadamy, że nawet ci, jako Nowe Stworzenia znajdują, iż otrzymana znajomość i duch wolności jaki przez tę znajomość się w nich rozwinął, wywiera inny skutek na ich ciała a zupełnie inny na ich wolę i serce. Sercem swym pragną oni służyć Zakonowi Bożemu, żyć w pokoju z wszystkimi, rozwijać w sobie wszystkie owoce i łaski ducha Chrystusowego i obchodzić się uprzejmie i z miłością nie tylko z współczłonkami Ciała Chrystusowego, lecz chcą uprzejmi być nawet do świata. Lecz mają oni różne trudności do przezwyciężenia, jedni mniej a drudzy więcej, i muszą prowadzić walkę ze swymi ciałami i zmuszać je, by nowa wola górowała nad ciałem, tak w słowie jak i w uczynku.
Któryż chrześcijanin mający większe, lub mniejsze doświadczenie, nie wie znaczenia słów zawartych w naszym tekście, "Jedni drugich kąsacie i pożeracie?" Gdyby można odwołać się do serc, woli i intencji ludu Bożego, oddzielnie od słabości i skłonności ich ciał, to niezawodnie każdy z nich musiałby doskonale wykonać swe pragnienia, by żyć w pokoju ze swymi braćmi i chwalić Boga w karnym i cichym usposobieniu, z uprzejmością i miłością braterską. Lecz obecnie nie może tak być, ponieważ ta odnowiona wola znajduje się w starym ciele, które niestety spaczone jest samolubstwem, więc musi ona "bojować dobry bój" przeciwko ciału i musi zwyciężyć przynajmniej do rozciągłości umiłowania i starania się o sprawiedliwość, uprzejmość i dobroć, jakkolwiek niedoskonale może je osiągnąć.
Prawda zdaje się przyciągać silne charaktery raczej, aniżeli słabe. Ci o silnych charakterach posiadają w sobie więcej stanowczości, ostrości i wojowniczości aniżeli mają inni, którzy są za powolni i za zniewieściali, by mogli być przez Pana przyjęci za członków "Maluczkiego Stadka" - za zwycięzców. Tak więc możemy widzieć, że ten właśnie przymiot, który czyni nas przyjemnymi przed Panem i który jest ważną kwalifikacją do osiągnięcia stanowiska zwycięzcy, jest zarazem poważnie szkodliwy w niektórych sprawach, gdy kilku takich o silnych charakterach łączy się wspólnie jako Zgromadzenie. Nawet diament pokryty mułem nie będzie ciął ani rysował niczego, ale umieścić tylko tuzin diamentów razem, i gdy rozpocznie się tarcie, wtedy im więcej mułu i brudu odłączysz od nich, tym więcej zgrzytu, szorowania i cięcia będzie pomiędzy nimi. Podobnież rzecz się ma z Pańskimi klejnotami - im więcej one zbliżają się do siebie, im bardziej są rozbudzeni, tym więcej między nimi powstaje sposobności do starć i tym bardziej koniecznym jest, by byli napełnieni i przyodziani duchem świętym, który jako olejek łagodzi i skłania ku unikaniu wszelkich starć.
Z jednej strony powinniśmy się spodziewać, ze w miarę jak lud Boży wzrasta, w łasce i znajomości oraz w owoce i łaski ducha, o tyle mniej starć powinno być w zgromadzeniach, lecz z drugiej strony należy pamiętać, iż oszlifowane diamenty więcej rysują i tną aniżeli surowe. Pamiętajmy także, iż w początkowych naszych doświadczeniach w Prawdzie byliśmy jakoby niemowlętami - nie posiadaliśmy dosyć znajomości by rozpierać się i dysputować z drugimi odnośnie tych nauk, których nauczyliśmy się. Przeto o ile kto wzrasta w znajomości i cenieniu Prawdy, o tyle powinien każdy także wzrastać i wzmagać się w duchu tejże Prawdy, bo inaczej jego wzrost w znajomości będzie miał ten skutek, iż stanie się on większym doświadczeniem dla swych braci, aniżeli gdy był tylko niemowlęciem.
Patrząc z tego punktu zapatrywania, nie zdziwiłoby nas wcale, gdyby wobec światła każdego przedmiotu, a szczególnie Słowa Bożego, które w naszych czasach świeci, aby z każdym rokiem przychodziły coraz większe doświadczenia i starcia. Coraz większa okazuje się potrzeba, by pamiętać na tekst: "Bracia bądźcie cierpliwymi." (Jak. 5:7.) Kontekst tego Pisma wskazuje nam, iż słowa te szczególnie stosują się przy końcu tego wieku. Czas ucisku jest tam właśnie opisanym - konflikt pomiędzy bogatymi a biednymi, który przychodzi drogą wzmagającej się umiejętności, w łączności z samolubstwem upadłej natury - poczem następuje napomnienie "Nie wzdychajcie jedni przeciwko drugim bracia, oto sędzia już przede drzwiami stoi." - Jak. 5:1-9.
Nauka, jaka się w tym tekście zawiera, jest w zupełnej zgodzie z tekstem, który mamy pod rozwagą. Potrzebujemy cierpliwości, potrzeba nam pamiętać, że nie mamy -w sercach naszych żywić wzdychania, lub gorzkiego uczucia, a tym mniej przeciwko tym, którzy tak jak i my usiłują kroczyć po tej wąskiej drodze i dojść do współdziedzictwa z naszym Panem w Królestwie. Raczej powinniśmy być gotowi poświęcić cośkolwiek z naszych praw, wolności, lub przywilejów na korzyść drugich. Nie znaczy to, iż mamy spokojnie siedzieć, słuchając jak Prawda błędnie jest przedstawiana, lub przekręcana, gdy prawo i sposobność bronienia jej posiadamy. Mamy gorliwie walczyć o Prawdę przeciwko błędowi, lecz nie mamy walczyć przeciwko braciom. Gdyby znalazł się ktoś, któryby zaprzeczał fundamentom wiary chrześcijańskiej, Okupowi, to Pan przez Apostołów nie pozostawił nam wcale miejsca na wątpliwość jak stanowczo powinniśmy postąpić odnośnie wszelkiej naszej społeczności z takimi, (l Kor. 5:11, 2:10-11.)
Lecz są setki okazyj do starć pomiędzy braćmi gdzie o zasadę Prawdy wcale nie rozchodzi się; i tych dla dobra pokoju, harmonii i społeczności unikać należy. To jednakowoż nie koniecznie ma znaczyć, iż nie mamy przedstawiać swego wyrozumienia prawdy nawet przy odpowiedniej okazji, owszem, lecz nie potrzebujemy napierać na drugich, ani wmuszać w nich, jeżeli oni nie mogą tak rozumieć jak my.
W tekście naszym Apostoł zdaje się wykazywać, że nawet pomiędzy ludem Bożym mogą powstać takie warunki, iż nie tylko że niektórzy będą ranieni ("kąsani") cierpkością i potwarzami drugich, ale wyłonić się może tendencja oddawania wet za wet, co oznaczałoby ogólny konflikt, więcej przedstawiający walkę psów, aniżeli wzajemne stosunki pomiędzy ludem Bożym.
"Patrzajcież abyście jedni od drugich nie byli strawieni" napomina Apostoł. Cóż z tego, jeżeli w naszym ocenieniu wolności, którą posiadamy i którą przez Ewangelię poznaliśmy, dosięgnęlibyśmy punktu, gdzie stalibyśmy się tak swarliwymi o naszą wolność w rzeczach wielkiej, lub małej wagi, że "kąsali" byśmy brata, za którego Chrystus umarł? Cóż za pożytek z tego, gdy szkodząc drugim duch walki podniósłby w nas taką reakcję, że zatrułby nasze własne duchowe życie, i sami zostalibyśmy strawieni - zgnębieni odnośnie onych chwalebnych rzeczy, do których nas Pan powołał, i o któreśmy się ubiegali. Niechaj silnie odbiją się w naszych sercach słowa Apostoła: "Abyście jedni od drugich nie byli strawieni."
Mając te myśli przed sobą starajmy się coraz więcej i więcej przywdziewać na siebie zbroję Bożą, by walczyć przeciwko swym własnym cielesnym słabościom, i by walczyć za naszych drogich braci, pomogając im przykładem i zachętą, by i oni mogli nieprzyjacielowi.
"Straż" nr. 1, 1948r. - "Patrzajcie abyście nie zostali strawieni" - W.T.3751-1906